Po crkvenim građevinama, može se zaključiti da je Mokra Gora bila važno
mestoza vreme vladavine dinastije Nemanjića, jer se sa druge strane
planine Tare nalazi manastir Rača iz XII veka, a prema Drini Dobrun,
nekad najvažniji grad ove oblasti, koji se pripisuje Prokletoj Jerini.
Ispod grada nalaze se ostaci dobrunskog manastira, verovatno Kruševa.
Pored ovog puta smeštena je stara manastirska crkva, zidana u
romanskom stilu, a obnovljena krajem XIX veka, u kojoj je, pored ostalih,
sačuvana freska sa likom župana Petra, ktitora crkve.

U vreme Turaka, granica između smederevskog i sarajevskog sandžaka
najverovatnije nije išla planinom Šargan, te Mokru Goru u to doba treba
tražiti u popisima bosanskog pašaluka. Iguman Ilija je u begu pred
jednim od Turskih pohoda zakopao zvona kršanjske crkve, ali su ga
uhvatili i ubili, tako da se ni danas ne zna gde su zvona zakopana.
Godine 1892. narod ovog sela na starim temeljima podiže kamenu crkvu
koja i danas postoji.

Mokrogorska crkva podignuta je odmah posle II svetskog rata. Sagrađena
je od rendisanih brvana u stilu lađe, kao kopija kršanjske crkve. Crkva je,
kažu, podignuta iz preke potrebe, jer je kršanjska udaljena dva do tri
sata hoda od pojedinih kuća. Opremljena je poklonima i prilozima samih
mešta na. U vreme gradnje crkve podignut je i parohijski dom.

Mokru Goru su i posle propasti turskog carstva pogađala mnoga ratna
pustošenja. Tek su pobedonosni povratak srpske vojske sa Solunskog
fronta i južnoslovensko ujedinjenje otvorili nove prespektive. Nadu je
dala i izgradnja puta i pruge Beograd - Sarajevo i prolazak prvog voza
kroz Mokru Goru.

Današnje porodice Mokre Gore vode poreklo od doseljenika iz Crne Gore,
Hercegovine, Bosne i moravičkog kraja. Njeni ljudi su odlučni, hrabri,
vredni i širokogrudi. Tvrdi i mrki, a meke duše, prepuni su duha i razvijenih
oseća ja, koje vekovima nadograđuju, neguju i prenose na svoje potomke.